Η παγκόσμια κρίση του 2008, έριξε την αυλαία στην κακόφημη «Παγκοσμιοποίηση» και του «…παγκόσμιου ειρηνικού χωριού που θα ξεκινά από τα Ουράλια και θα φθάνει μέχρι το Γιβραλτάρ». Είκοσι δύο χρόνια μετά, ακολουθώντας τα ματωμένα χνάρια της Ο.Δ.Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Λιβύης, φθάνουμε στις εκρηκτικές καταστάσεις της Συρίας, της Αιγύπτου, της Τυνησίαςκ.ο.κ. Στο σύνολο των περιπτώσεων, η σφραγίδα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και των «προθύμων» ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, είναι πασιφανής ενώ και νέοι επιδοξοι ανταγωνιστές (Ρωσία, Κίνα) έχουν εισέλθει στη γεωστρατηγική σκακιέρα.
Σήμερα, πουθενά στον Πλανήτη δεν εμφανίζεται τόσο οξυμμένος ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για την κυριαρχία και τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών, όσο αυτός που παρατηρείται στην ευρύτερη περιοχή της Ν.Α.Μεσογείου, που απειλεί να οδηγήσει τους λαούς της περιοχής σε νέες αιματοχυσίες.
Μέσα σε αυτό το περίγραμμα, ο λαός μας, ζει στη βαριά σκιά της εξάρτησης τόσο από τον ευρωπαϊκό (ένταξη σε ΕΟΚ, ΕΕ) όσο και αμερικάνικο ιμπεριαλισμό (ΝΑΤΟ, βάσεις), με ευθύνη μιας λακέδικης μεγαλοαστικής τάξης, που συνεπάγεται τον έλεγχο της πολιτικής, οικονομικής, στρατιωτικής, ακόμα και κοινωνικής δραστηριότητας.
Σε ότι αφορά τα οικονομικά «οφέλη» της ένταξης στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, και σε σχέση με τα ΜΟΠ, τα Β’ και Γ’ ΚΠΣ, το ΕΣΠΑ, τα τεράστια εξοπλιστικά προγράμματα, τις αγροτικές επιδοτήσεις κλπ., που παρουσιάζονται σαν πανάκεια, σε όσους ισχυρίζονται ότι αυτά τα «τεράστια ποσά» δεν θα τα είχε ποτέ η Ελλάδα αν δεν εντάσσονταν στην ΕΕ, θα πρέπει να πούμε αυτά τα «τεράστια ποσά», ήταν και είναι το όχημα για την ιμπεριαλιστική πολιτική, οικονομική και στρατιωτική χειραγώγηση και απομύζηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της πατρίδας μας, και συγκεκριμένα:
Α) Την υποχρέωσαν στην συγχρηματοδότηση, άρα τη δέσμευσαν στους προσανατολισμούς των προγραμμάτων που σχεδιάστηκαν από ξένα κέντρα, κατευθύνοντας με αυτό τον τρόπο τον κρατικό προϋπολογισμό. Θυμίζουμε τις περίφημες αναδιαρθρώσεις της ελληνικής βιομηχανίας, όπου απαγορεύτηκαν οι χρηματοδοτήσεις των Ναυπηγείων, της ΟΑ, κλπ. και φυσικά κάθε απόπειρα δημιουργίας βαριάς βιομηχανίας.
Β) Από τα προγράμματα ένα πολύ μικρό μέρος (περίπου 7-9%) κατευθύνεται σε επενδύσεις βιομηχανικής βάσης ή σε πάγιες επενδύσεις στον αγροτικό τομέα ή σε επενδύσεις Έρευνας και Τεχνολογίας. Με δύο λόγια οι ελληνικές προτεραιότητες αγνοούνται, οι δε ξενόδουλες κυβερνήσεις προσαρμόζονται και αποδέχονται τις επιταγές της ΕΕ. Οι μεγάλες οδικές αρτηρίες, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, κλπ., πρώτα και κύρια ενισχύουν το διαμετακομιστικό εμπόριο της ΕΕ.
Γ) Από τα «τεράστια ποσά» των προγραμμάτων, ένα ποσοστό 50-60% επιστρέφει αυτούσιο στα ισχυρότερα κράτη-μέλη της ΕΕ, είτε με την μορφή αγοράς κεφαλαιουχικών αγαθών και τεχνογνωσίας, είτε με την ανάθεση των μεγάλων έργων σε διαγωνισμούς του Δημοσίου από τους οποίους συμμετέχουν όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ (π.χ. Αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος, ζεύξη Ρίου-Αντιρρίου, Αττική Οδός, οπλικά συστήματα, μέσα μεταφοράς, κλπ.).
Δ) Έχοντας στα χέρια τους όλες τις εξουσίες, μπορούν κατά το δοκούν να κινούν τα νήματα της χώρας μας την οποία βλέπουν σαν αγορά και σαν γέφυρα των εμπορικών τους συμφερόντων.
E) Δεν θα πρέπει να περάσει ασχολίαστη η σύμφυτη διαπλοκή των μονοπωλίων με την πολιτική και ακόμα περισσότερο με την εκτεταμένη διαφθορά των πολιτικών ταγών, που αναφέρονται στις ορατές και αθέατες λίστες «Λαγκαρντ», «Λιχνενσταϊν», «Άμστερνταμ», κ.α.
Η σταδιακή κατάρρευση της Γεωργίας και Βιομηχανίας, η ανάπτυξη του παρασιτικού αεριτζίδικου τομέα των υπηρεσιών (τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες, χρηματιστηριακά γραφεία, κλπ.), σε συνδυασμό με τη λεηλασία των πόρων, από τη διαπλεκόμενη, μεγαλοαστική τάξη και τους πολιτικούς της εκφραστές (κυρίως ΝΔ, ΠΑΣΟΚ), οδήγησαν στην εκτόξευση του δημόσιου χρέους!
Η παγκόσμια οικονομική κρίση, έφερε αβίαστα την έκκληση της αστικής τάξης (δια στόματος Γ.Παπανδρέου από το Καστελόριζο), προς το ΔΝΤ, και τα συνεπακόλουθα Μνημόνια, που πραγματοποιούνται μέσω της «εσωτερικής υποτίμησης» και κυρίως της σύνθλιψης των εργατολαϊκών εισοδημάτων. Μέσα σε τρία χρόνια, ο λαός μας γνώρισε τη μεγαλύτερη μεταπολεμική οικονομική απαξία, πάνω στα μεροκάματα, τους μισθούς και τις συντάξεις, τους φόρους και τα χαράτσια, τις εργασιακές σχέσεις και τα δημοκρατικά δικαιώματα. Γνώρισε την κατεδάφιση των κοινωνικών παροχών, της Παιδείας, της Υγείας, της πρόνοιας. Γνώρισε την ανεργία, την πείνα και τις στερήσεις, αγγίζοντας πλέον τα όρια της εξαθλίωσης. Τέλος, επιβαρύνεται με ένα χρέος, που είναι πού αμφίβολο αν θα μπορέσουν να ξεχρεώσουν οι επόμενες γενιές.
Αυτά τα βαριά δεσμά που χάλκευσαν οι αστικές κυβερνήσεις,η πλουτοκρατική ολιγαρχία και οι ιμπεριαλιστές δυνάστες πιέζουν αφόρητα το λαό μας και τον έχουν οδηγήσει, τα τελευταία χρόνια, σε μεγάλες μαζικές κινητοποιήσεις. Ενάντια στις λαϊκές κινητοποιήσεις κλιμακώθηκε η κυβερνητική τρομοκρατία και χρησιμοποιήθηκε η φασιστική δράση της Χρυσής Αυγής. Τώρα η κυβέρνηση αναζωπυρώνει και τη θεωρία των «δύο άκρων» για να πλήξει το λαϊκό και αριστερό κίνημα.
Οι αδιέξοδες σοσιαλδημοκρατικές επαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ για «αριστερή κυβέρνηση», τα περιχαρακωμένα επαναστατικά άλματα των «λαϊκών εξουσιών» του ΚΚΕ, τα «αντικαπιταλιστικά μεταβατικά προγράμματα» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, χωρίς τη συγκρότηση ενός ισχυρού υποκειμενικού παράγοντα με επαναστατική κατεύθυνση και χωρίς επαναστατική ανατροπή στο επίπεδο της εξουσίας, αν μη τι άλλο, καλλιεργούν σκόπιμες ή μη αυταπάτες στο λαό μας.
Το κενό μιας πραγματικής αριστερής πολιτικής που μάχεται ενάντια στο αδυσώπητο καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας, έρχεται να καλύψει η πολιτική μετωπική συνεργασία της ΠΑΑΣ. Στόχος, η συνένωση όλων των δυνάμεων και των αγωνιστών που συμφωνούν στο γενικότερο πλαίσιο των θέσεων της ΠΑΑΣ και η κοινή παρέμβασή τους, στις πολιτικές εξελίξεις και στην αναπτυσσόμενη λαϊκή, αντιιμπεριαλιστική πάλη.
Η συγκρότησή της τόσο σε κεντρικό όσο και σε τοπικό και κατά χώρους επίπεδο είναι μία αναγκαία πολιτική διαδικασία που πρέπει να διανυθεί με αποφασιστικότητα και σε σύνδεση με τον αγωνιζόμενο λαό. Μέσα από ανοικτές διαδικασίες που κεντρική τους επιδίωξη θα έχουν την συμμετοχή όσο το δυνατόν μεγαλύτερου αγωνιστικού δυναμικού.
Οι κινήσεις μας, οι δράσεις μας οφείλουν να ζωογονούνται, να εμπνέονται από την ανάπτυξη του κινήματος και το δυνάμωμα της ταξικής πάλης.
H υπόθεση της ΠAAΣ θα κριθεί πρώτα και κύρια από την ορθότητα του πολιτικού προσανατολισμού και των ευρύτερων πολιτικών στόχων που έθεσε από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας της και από την ικανότητα των δυνάμεων που τη συγκροτούν σε στενή σύνδεση με τους αγώνες των πλατιών λαϊκών μαζών, να ανταποκριθούν και να προωθήσουν μέσα στη ζωή και το κίνημα, αυτούς τους στόχους πάλης.
Tην πάλη, δηλαδή, για την ανατροπή των βάρβαρων αντεργατικών μέτρων της φτώχειας, της ανεργίας, της υποτέλειας και της τρομοκρατίας, τη σταθερή διεκδίκηση και επανακατάκτηση των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων που καταργήθηκαν, την ανατροπή των υποδουλωτικών μνημονίων και της κυβερνητικής πολιτικής, την πάλη ενάντια στο φασισμό, ενταγμένων στο γενικότερο αγώνα για το γκρέμισμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, για την έξοδο από την EE και το NATO και το διώξιμο των αμερικάνικων βάσεων, για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, για Eιρήνη, Δουλειά, Δημοκρατία, Eθνική Aνεξαρτησία.
Σήφης Σταυρίδης
Μέλος του Παναττικού Συντονιστικού
Σήμερα, πουθενά στον Πλανήτη δεν εμφανίζεται τόσο οξυμμένος ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για την κυριαρχία και τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών, όσο αυτός που παρατηρείται στην ευρύτερη περιοχή της Ν.Α.Μεσογείου, που απειλεί να οδηγήσει τους λαούς της περιοχής σε νέες αιματοχυσίες.
Μέσα σε αυτό το περίγραμμα, ο λαός μας, ζει στη βαριά σκιά της εξάρτησης τόσο από τον ευρωπαϊκό (ένταξη σε ΕΟΚ, ΕΕ) όσο και αμερικάνικο ιμπεριαλισμό (ΝΑΤΟ, βάσεις), με ευθύνη μιας λακέδικης μεγαλοαστικής τάξης, που συνεπάγεται τον έλεγχο της πολιτικής, οικονομικής, στρατιωτικής, ακόμα και κοινωνικής δραστηριότητας.
Σε ότι αφορά τα οικονομικά «οφέλη» της ένταξης στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, και σε σχέση με τα ΜΟΠ, τα Β’ και Γ’ ΚΠΣ, το ΕΣΠΑ, τα τεράστια εξοπλιστικά προγράμματα, τις αγροτικές επιδοτήσεις κλπ., που παρουσιάζονται σαν πανάκεια, σε όσους ισχυρίζονται ότι αυτά τα «τεράστια ποσά» δεν θα τα είχε ποτέ η Ελλάδα αν δεν εντάσσονταν στην ΕΕ, θα πρέπει να πούμε αυτά τα «τεράστια ποσά», ήταν και είναι το όχημα για την ιμπεριαλιστική πολιτική, οικονομική και στρατιωτική χειραγώγηση και απομύζηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της πατρίδας μας, και συγκεκριμένα:
Α) Την υποχρέωσαν στην συγχρηματοδότηση, άρα τη δέσμευσαν στους προσανατολισμούς των προγραμμάτων που σχεδιάστηκαν από ξένα κέντρα, κατευθύνοντας με αυτό τον τρόπο τον κρατικό προϋπολογισμό. Θυμίζουμε τις περίφημες αναδιαρθρώσεις της ελληνικής βιομηχανίας, όπου απαγορεύτηκαν οι χρηματοδοτήσεις των Ναυπηγείων, της ΟΑ, κλπ. και φυσικά κάθε απόπειρα δημιουργίας βαριάς βιομηχανίας.
Β) Από τα προγράμματα ένα πολύ μικρό μέρος (περίπου 7-9%) κατευθύνεται σε επενδύσεις βιομηχανικής βάσης ή σε πάγιες επενδύσεις στον αγροτικό τομέα ή σε επενδύσεις Έρευνας και Τεχνολογίας. Με δύο λόγια οι ελληνικές προτεραιότητες αγνοούνται, οι δε ξενόδουλες κυβερνήσεις προσαρμόζονται και αποδέχονται τις επιταγές της ΕΕ. Οι μεγάλες οδικές αρτηρίες, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, κλπ., πρώτα και κύρια ενισχύουν το διαμετακομιστικό εμπόριο της ΕΕ.
Γ) Από τα «τεράστια ποσά» των προγραμμάτων, ένα ποσοστό 50-60% επιστρέφει αυτούσιο στα ισχυρότερα κράτη-μέλη της ΕΕ, είτε με την μορφή αγοράς κεφαλαιουχικών αγαθών και τεχνογνωσίας, είτε με την ανάθεση των μεγάλων έργων σε διαγωνισμούς του Δημοσίου από τους οποίους συμμετέχουν όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ (π.χ. Αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος, ζεύξη Ρίου-Αντιρρίου, Αττική Οδός, οπλικά συστήματα, μέσα μεταφοράς, κλπ.).
Δ) Έχοντας στα χέρια τους όλες τις εξουσίες, μπορούν κατά το δοκούν να κινούν τα νήματα της χώρας μας την οποία βλέπουν σαν αγορά και σαν γέφυρα των εμπορικών τους συμφερόντων.
E) Δεν θα πρέπει να περάσει ασχολίαστη η σύμφυτη διαπλοκή των μονοπωλίων με την πολιτική και ακόμα περισσότερο με την εκτεταμένη διαφθορά των πολιτικών ταγών, που αναφέρονται στις ορατές και αθέατες λίστες «Λαγκαρντ», «Λιχνενσταϊν», «Άμστερνταμ», κ.α.
Η σταδιακή κατάρρευση της Γεωργίας και Βιομηχανίας, η ανάπτυξη του παρασιτικού αεριτζίδικου τομέα των υπηρεσιών (τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες, χρηματιστηριακά γραφεία, κλπ.), σε συνδυασμό με τη λεηλασία των πόρων, από τη διαπλεκόμενη, μεγαλοαστική τάξη και τους πολιτικούς της εκφραστές (κυρίως ΝΔ, ΠΑΣΟΚ), οδήγησαν στην εκτόξευση του δημόσιου χρέους!
Η παγκόσμια οικονομική κρίση, έφερε αβίαστα την έκκληση της αστικής τάξης (δια στόματος Γ.Παπανδρέου από το Καστελόριζο), προς το ΔΝΤ, και τα συνεπακόλουθα Μνημόνια, που πραγματοποιούνται μέσω της «εσωτερικής υποτίμησης» και κυρίως της σύνθλιψης των εργατολαϊκών εισοδημάτων. Μέσα σε τρία χρόνια, ο λαός μας γνώρισε τη μεγαλύτερη μεταπολεμική οικονομική απαξία, πάνω στα μεροκάματα, τους μισθούς και τις συντάξεις, τους φόρους και τα χαράτσια, τις εργασιακές σχέσεις και τα δημοκρατικά δικαιώματα. Γνώρισε την κατεδάφιση των κοινωνικών παροχών, της Παιδείας, της Υγείας, της πρόνοιας. Γνώρισε την ανεργία, την πείνα και τις στερήσεις, αγγίζοντας πλέον τα όρια της εξαθλίωσης. Τέλος, επιβαρύνεται με ένα χρέος, που είναι πού αμφίβολο αν θα μπορέσουν να ξεχρεώσουν οι επόμενες γενιές.
Αυτά τα βαριά δεσμά που χάλκευσαν οι αστικές κυβερνήσεις,η πλουτοκρατική ολιγαρχία και οι ιμπεριαλιστές δυνάστες πιέζουν αφόρητα το λαό μας και τον έχουν οδηγήσει, τα τελευταία χρόνια, σε μεγάλες μαζικές κινητοποιήσεις. Ενάντια στις λαϊκές κινητοποιήσεις κλιμακώθηκε η κυβερνητική τρομοκρατία και χρησιμοποιήθηκε η φασιστική δράση της Χρυσής Αυγής. Τώρα η κυβέρνηση αναζωπυρώνει και τη θεωρία των «δύο άκρων» για να πλήξει το λαϊκό και αριστερό κίνημα.
Οι αδιέξοδες σοσιαλδημοκρατικές επαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ για «αριστερή κυβέρνηση», τα περιχαρακωμένα επαναστατικά άλματα των «λαϊκών εξουσιών» του ΚΚΕ, τα «αντικαπιταλιστικά μεταβατικά προγράμματα» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, χωρίς τη συγκρότηση ενός ισχυρού υποκειμενικού παράγοντα με επαναστατική κατεύθυνση και χωρίς επαναστατική ανατροπή στο επίπεδο της εξουσίας, αν μη τι άλλο, καλλιεργούν σκόπιμες ή μη αυταπάτες στο λαό μας.
Το κενό μιας πραγματικής αριστερής πολιτικής που μάχεται ενάντια στο αδυσώπητο καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας, έρχεται να καλύψει η πολιτική μετωπική συνεργασία της ΠΑΑΣ. Στόχος, η συνένωση όλων των δυνάμεων και των αγωνιστών που συμφωνούν στο γενικότερο πλαίσιο των θέσεων της ΠΑΑΣ και η κοινή παρέμβασή τους, στις πολιτικές εξελίξεις και στην αναπτυσσόμενη λαϊκή, αντιιμπεριαλιστική πάλη.
Η συγκρότησή της τόσο σε κεντρικό όσο και σε τοπικό και κατά χώρους επίπεδο είναι μία αναγκαία πολιτική διαδικασία που πρέπει να διανυθεί με αποφασιστικότητα και σε σύνδεση με τον αγωνιζόμενο λαό. Μέσα από ανοικτές διαδικασίες που κεντρική τους επιδίωξη θα έχουν την συμμετοχή όσο το δυνατόν μεγαλύτερου αγωνιστικού δυναμικού.
Οι κινήσεις μας, οι δράσεις μας οφείλουν να ζωογονούνται, να εμπνέονται από την ανάπτυξη του κινήματος και το δυνάμωμα της ταξικής πάλης.
H υπόθεση της ΠAAΣ θα κριθεί πρώτα και κύρια από την ορθότητα του πολιτικού προσανατολισμού και των ευρύτερων πολιτικών στόχων που έθεσε από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας της και από την ικανότητα των δυνάμεων που τη συγκροτούν σε στενή σύνδεση με τους αγώνες των πλατιών λαϊκών μαζών, να ανταποκριθούν και να προωθήσουν μέσα στη ζωή και το κίνημα, αυτούς τους στόχους πάλης.
Tην πάλη, δηλαδή, για την ανατροπή των βάρβαρων αντεργατικών μέτρων της φτώχειας, της ανεργίας, της υποτέλειας και της τρομοκρατίας, τη σταθερή διεκδίκηση και επανακατάκτηση των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων που καταργήθηκαν, την ανατροπή των υποδουλωτικών μνημονίων και της κυβερνητικής πολιτικής, την πάλη ενάντια στο φασισμό, ενταγμένων στο γενικότερο αγώνα για το γκρέμισμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, για την έξοδο από την EE και το NATO και το διώξιμο των αμερικάνικων βάσεων, για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, για Eιρήνη, Δουλειά, Δημοκρατία, Eθνική Aνεξαρτησία.
Σήφης Σταυρίδης
Μέλος του Παναττικού Συντονιστικού
